Manastir Dobrun
Manastir Uspenja presvete Bogorodice, poznat i kao manastir Dobrun i manastir Kruševo, nalazi se u klisuri rijeke Rzav, 12 kilometara od Višegrada. Podigli su ga, 1343. godine, župan Pribil i njegovi sinovi Stefan i Petar. U stijenama iznad manastira nalazi se pećina u kojoj su živjeli isposnici, a od 2004. godine, i spomenik Karađorđu.
Jedna od zanimljivosti vezuje se za nastanak naziva grada manastira Dobrun. Kada je Mehmed-paša Sokolović postao vezir, pozvao je svoje roditelje da dođu živjeti s njim u Carigrad, pod uslovom da prime islamsku vjeru. Otac je pristao, ali majka po imenu Dobruna nije. Iz tog razloga, u znak zahvalnosti, narod je manastir u blizini rijeke Rzav, nazvao Dobrun. Tokom svoje istorije ovaj manastir je nekoliko puta uništavan i rekonstruisan. Nakon prvog stradanja, 1393. godine, obnovili su ga despot Stefan Lazarević i kneginja Milica. Najteži period proživio je tokom Drugog svjetskog rata, kada su ga Nijemci koristili kao skladište oružja. Nakon obnove 1946. godine, dugo je služio samo kao dobrunska crkva. Godine 1994. odlukom mitropolita dabrobosanskog Nikolaja, obnovljeno je monaštvo, tačnije bratstvo, i Dobrun je ponovo postao manastir. Najpoznatije freske koje su do danas sačuvane, su freska cara Dušana sa ženom Jelenom i sinom Urošem i freska ktitora, župana Pribila, sa sinovima i zetom.
U okviru manastirskog kompleksa koji se nalazi na Privremenoj listi nacionalnih spomenika Bosne i Hercegovine, nalaze se: Muzej Prvog srpskog ustanka, Galerija i Muzej Mitropolije dabrobosanske. Obnovom crkve posvećene Uspenju Presvete Bogorodice, arheolozi su došli do novih otkrića koja bi mogla izmijeniti podatke o istoriji ovog manastira. Pronađena je jedna grobnica sa posmrtnim ostacima, ali još nije utvrđeno da li se radi o ktitoru manastira ili nekom crkvenom velikodostojniku.
